آقای علم الهدی، هنرمند ایرانی هرزه نیست و هرزگی نمی کند. اگر نمونه هایی سراغ دارید، آنها را در کنار هرزگان سایر صنوف بگذارید که قرن هاست دوران انسان های معصوم سپری شده است. ظاهرا پایانی بر مقوله هرزه بودن هنر، هنرمند و...

در پی دیدار رئیس جمهور با هنرمندان، حجت الاسلام علم الهدی، امام جمعه مشهد در سخنرانی خود، دو واژه هنرمند و هرزگی را در کنار یکدیگر آورده اند و اظهار داشته اند: "یک عده به اسم هنر، به استخدام هرزگی درآمده اند و از هنر استفاده می‌کنند تا ریشه خانواده‌ها را بزنند خائنین به هنر هستند نه هنرمند و این افراد در قالب فیلمسازی در واقع هرزگی می‌کنند."

ظاهرا پایانی بر مقوله هرزه بودن هنر، هنرمند و هنرمندی نیست و ظاهرا این مولفه راسا توسط شیطان رجیم به وجود آمده تا بنیان خانواده، انسانیت و دین را از هم بگسلاند! حال آن که اگر قرار بر هرزگی باشد، بسیاری دیگر هستند که در بسیاری صنوف و مشاغل وارد می شوند تا به نیات پلیدشان برسند، بی آن که همچون هنرمندان در ویترینی شیشه ای زندگی کنند و به راحتی مورد نقد و حتی هجمه قرار بگیرند.

با این حال اجازه می خواهم تا نکته ای را به همفکران چنین اندیشه ای یادآور شوم. به گفته وزیر محترم ارشاد بیش از 70 درصد شهروندان تهرانی از گیرنده های ماهواره ای استفاده می کنند. ایضا چنین آماری را نیز به سایر شهرهای ایران تعمیم دهید. آیا تمامی این جمعیت کثیر، شب به شب تنها به تماشای شبکه های مستند آشپزی و راز بقا و باغبانی می پردازند؟! یا قریب به اتفاق آنها تماشاگران پر و پا قرص سریال های پیش پا افتاده ترک و ... هستند؟! آیا برای یک بار هم که شده از خود پرسیده ایم چه عواملی باعث رویگردانی مخاطبان ایرانی از صدا و سیمای وطنی و روی آوردن آنها به این گونه سریال های خارجی شده است؟! آیا هنرمند ایرانی داخل وطنی را سراغ دارید که تیشه برداشته باشد و به ریشه فرهنگ و آداب زیبای ایرانی حمله کرده باشد؟! کدام اثر سینمایی، تلویزیونی و تئاتری ایرانی به قصد تخریب بنیاد خانواده ساخته و ارائه شده است؟! کدام هنرمند داخل وطنی را سراغ دارید که هرزگی خود را در قالب اثر خود به نمایش گذاشته باشد؟!

اما پاسخی که به پرسش چند سطر بالاتر می توان داد این است که دقیقا مشکل رویگردانی مخاطبان ایرانی از هنر ایرانی، تلقی هایی این چنین از منش و کردار هنرمند ایرانی است. زمانی که بزرگان و مسئولان مملکت از هنرمندان خود این چنین یاد می کنند و هنرمند را در کنار هرزگی قرار می دهند - هرچند عمومیت داده نمی شود - چگونه انتظار داریم مخاطب عام به سمت هنر و هنرمند ایرانی گرایش یابد؟! زمانی که به هنرمندان خود اعتماد نمی کنیم و آنها را دشمنان و شیاطینی بالقوه فرض می کنیم که به محض ذره ای عدم نظارت بر آنها، جهان دین و انسانیت را به آتش می کشند، چگونه انتظار داریم آثاری را خلق کنند که به درد مردمشان بپردازد و آینه ای تمام نما در برابر توده ها باشد؟! در چنین شرایطی است که هنر هنرمند وطنی یا رنگ و بوی سفارش به خود می گیرد و یا عمیقا خواص و کارکردهای خود را از دست می دهد.

چنین کالای فرهنگی تصنعی و ساختگی ای از فرسنگ ها فاصله، عاریتی بودن خود را به رخ می کشد و باعث دفع مخاطب می شود. نتیجه گرایش مردم به سمت ماهواره و شبکه هایی است که اتفاقا آنها بنیان خانواده ایرانی را منهدم می سازند. آقای علم الهدی، هنرمند ایرانی هرزه نیست و هرزگی نمی کند. اگر نمونه هایی سراغ دارید، آنها را در کنار هرزگان سایر صنوف بگذارید که قرن هاست دوران انسان های معصوم سپری شده است.